Czarno na białym. Rak skóry i wszystko inne

Część 23

Hip, hip, hura, mamy już 10 lat!!!

W tych dniach nasza grupa na Facebooku "Diagnoza raka skóry - nie zostawimy Cię samego!" obchodzi urodziny! Powód do świętowania i podziękowania!

Wiele osób z mojej grupy "Życie bez raka" pyta mnie od czasu do czasu: "Co ty właściwie robisz w tej grupie?".

Jak mogę to wyjaśnić?

Zacznę od początku...

Zostałem zdiagnozowany w marcu 2020 roku i od razu zdałem sobie sprawę, że potrzebuję informacji, ludzi, którzy wiedzą o tej chorobie i wymiany z innymi cierpiącymi. Podczas moich nocnych poszukiwań - i tak nie mogłem spać - czułem, że ciągle uderzam w ścianę.

Informacje były nieaktualne lub nieprzeznaczone dla "zwykłych ludzi" bez wcześniejszej wiedzy medycznej. Z powodu koronawirusa nie było lokalnych grup samopomocy. Kliniki rehabilitacyjne były zamknięte i miałeś szczęście, że udało ci się umówić na operację i uzyskać dalsze wsparcie w odpowiednim czasie.

Tuż przed poddaniem się odkryłem stary artykuł o Astrid, w którym wspomniana była nasza grupa na Facebooku. Skontaktowałem się, Astrid skontaktowała się ze mną bezpośrednio, pomogła mi z moimi problemami z Facebookiem i odpowiedziała na moje pierwsze pilne pytania.... Nigdy tego nie zapomnę!

Nie byłam już sama ze swoim strachem, pytaniami i diagnozą.

Zostałem przyjęty do grupy i wpadłem w ciepłe ramiona samopomocy.

Kiedyś myślałem, że w sieci nie da się nawiązywać prawdziwych kontaktów, że anonimowość Internetu uniemożliwia prawdziwe człowieczeństwo...

Okazało się, że się myliłem.

24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, miałem ludzi, z którymi mogłem dzielić się swoimi zmartwieniami. Nie miało znaczenia, kim jesteśmy w prawdziwym życiu, czym się zajmujemy, ile mamy lat, gdzie i jak mieszkamy.

W naszej grupie wszyscy jedziemy na tym samym wózku.

Dzikie wody po diagnozie znów stały się spokojniejsze, siedziałem w tej łodzi ze wszystkimi innymi obok mnie, uśmiechając się do mnie i dodając mi otuchy. Czasami, gdy brakowało mi sił, dawano mi grubą kamizelkę ratunkową, a czasami zachęcano do pływania. Nigdy nie byłam sama.

Dziś siedzę na mostku tego statku, ponieważ grupa od dawna nie jest tak naprawdę statkiem.

Steruję trochę z innymi wspaniałymi moderatorami, patrzę przez teleskop na to, co przed nami i szukam nowych szlaków. Pomagam wciągać nowicjuszy na pokład, jeśli nie mają siły, wyciągam rękę i wyjaśniam morze, przez które codziennie przepływamy. Rozdaję kamizelki ratunkowe i cieszę się świeżym powietrzem na pokładzie, gdy manewrujemy po spokojnym morzu. Słucham historii starych wilków morskich i opowiadam nowe.

Czasami muszę pożegnać się z kimś, kto opuszcza statek.

Jest to również część naszej podróży na tym statku o nazwie "Diagnoza raka skóry - nie zostawimy Cię samego!"

Od czasu do czasu przybijamy naszym statkiem, organizujemy spotkania, "obozy barowe", wycieczki czytelnicze i wydarzenia, a tym samym zabieramy ludzi na ląd.

Jestem zachwycony i wdzięczny, że mogę być częścią tego statku.

Tak jak wszyscy na pokładzie. Każdy jest ważny, żaden statek nie działa bez załogi.

Życzę kolejnych 10 lat, wszystkiego najlepszego, dziękuję i życzę wspaniałej podróży.

Będę tam... Ty też?

Ahoj!

Twoja Katrin i cały zespół z "Diagnoza raka skóry - nie zostawimy Cię samego!".