Część 29
Szczęśliwego Nowego Roku!
Witaj, miło cię widzieć.
Cóż, właściwie to jest tak... Napisałem już dla Was świątecznego bloga. Dodałem jedno czy dwa ładne zdjęcia, zacząłem planować posty i bang!
Wszystko zniknęło!
Nacisnąłem niewłaściwy przycisk, a mój iPad sprawił, że źle się do tego zabrałem.
Na krótko postanowiłem nigdy więcej nie pisać, potem nigdy więcej z tym czymś, potem może za rok...
Cóż, siedzę tutaj, więc chyba wybaczyłem technologii i mojemu złemu palcowi.
Dziś jest Sylwester.
Później wbiegamy po trzech piętrach schodów do naszych nowych, starych sąsiadów, z raclette pod pachami i niecierpliwością w żołądkach. Przeprowadziliśmy się, a raczej wróciliśmy, i powiem ci, że chociaż uwielbiałem mały Hutzelhaus, za niczym nie tęsknię.
Byłam i jestem w domu, w tym o wiele bardziej niedoskonałym domu ze wszystkimi zabawnymi ludźmi pośrodku szkolnych terenów tego waldorfskiego klanu, który czasami doprowadza mnie do szału.
Ale teraz przejdźmy do tego przełomu roku.
Tak wiele przeczytałem w ciągu ostatnich kilku dni. Niektórzy są wdzięczni, inni zmagają się z minionym rokiem. Niektórzy są pełni radości życia, inni są w głębokich dołkach.
Rozumiem jedno i drugie.
A zwłaszcza tutaj, w naszej szczególnej bańce. Mamy raka, to znaczy, przepraszam, kto nie miałby większego prawa od czasu do czasu głośno wykrzyczeć gówna?
A także tych, którzy towarzyszą nam przez cały czas, znoszą nasze nastroje, podzielają nasze lęki i gdzieś po drodze stracili lekkość ducha.
Ale jestem też przekonany, że widzimy życie zupełnie innymi oczami i to jest ogromna szansa. Nie tylko teoretycznie wiemy, że życie nie jest wieczne i że zdrowia nie można brać za pewnik - my to odczuliśmy na własnej skórze!
Tak właśnie pracują dziś dobrzy nauczyciele - nie opowiadamy dzieciom o lesie, pozwalamy im go poczuć.
Tylko ci, którzy stali w błocie bosymi stopami, rozpoznają ten fajny dźwięk.
Tylko ci, którzy wskoczyli w stertę liści wiedzą, jak miękkie one są.
Krab jest w jakiś sposób błotem, w które musieliśmy zanurzyć obie stopy.
Było zimno, obco, może nawet obrzydliwie, ale w końcu założyliśmy skarpetki i nauczyliśmy się czegoś nowego. Może nawet byliśmy w stanie szeroko się uśmiechnąć, ale może wszystko musiało najpierw zatonąć.
Może przysięgliśmy nigdy więcej.
Ale może też zdaliśmy sobie sprawę, że to nie było tylko straszne, ja to zrobiłem.
Jasne, moje porównanie brzmi ciepło, ale nie jest dokładne.
Ponieważ jest inaczej, niezależnie od tego, czy sam zdecydujesz się zdjąć skarpetki, czy życie popchnie cię w środek.
A jeśli siedzisz w nim tak długo, że zamarzasz.
Albo nawet bać się, że już nigdy nie wyjdzie.
Ale wciąż była kupka liści.
Dołącz do nas, twórzmy obrazy.
Sterta, czyli nasza grupa. Upadamy, a ona nas niesie.
Tak właśnie się czuję. Jesteś moją kupką liści i chciałbym Ci za to podziękować.
Kiedy o tym myślę, jest wiele rzeczy, za które chciałbym podziękować w tym roku.
Podróże, cudowne dzieci, przeprowadzka, wnuk, śmiech i łzy.
Spotkania, realizacje i, w moim przypadku, wielokrotne wydostawanie się z błota.
I moja droga, bez niego jestem nikim.
Wszystko z nim.
Dziękuję.
Anger Neale Hurston napisała piękne zdanie:
"Są lata, które zadają pytania,
A po latach dostarczają odpowiedzi".
Jaki był dla ciebie rok 2024?
Pytania czy odpowiedzi?
Nie ma to znaczenia, ponieważ nadejdzie w 2025 roku.
Nowa okazja do zadawania pytań i udzielania odpowiedzi.
Wysłuchajmy ich, przetrwajmy je i uporządkujmy.
Miejmy oczy otwarte na dobro, ponieważ ono zawsze tam jest.
Miłego startu w nowy rok.
Nieważne gdzie, czy w domu, czy na dużej imprezie.
Czy to z rodziną, przyjaciółmi, psem czy kotem.
Do zobaczenia, obiecuję.
Confetti!!!!
Twoja Katrin
Komentarze